اثبات ولایت امیرالمؤمنین(ع) در سوره مائده با استفاده از روش «تفسیر ساختاری»
سوره مائده یکی از سوره‌های بلند قرآن و آخرین سوره نازل‌شده بر رسول خدا(ص) است. در این سوره آیاتی ازجمله آیات ولایت، تبلیغ و اکمال وجود دارد که مفسران شیعه برای اثبات ولایت امیرالمؤمنین(ع) به آنها استناد می‌کنند. ناسازگاری سیاق پیشین و پسین آیه سوم این سوره (آیه اکمال) -که مربوط به گوشت‌های حرام است- با مسئله اکمال دین، مفسران را بر آن داشته که راهکارهایی برای حل این معضل تفسیری ارائه دهند؛ راهکارهایی مانند: عدم پیوستگی در صدور، پراکندگی در نزول، و یا معترضه بودن عبارت «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُم». در این پژوهش، با استفاده از روش «تفسیر ساختاری» و ابزارهای آن، راهکار علمی جدیدی در حل این معضل تفسیری ارائه می‌شود؛ راهکاری که نه تنها مسئله ناسازگاری ظاهری سیاق را در آیه اکمال، برای نخستین بار، می‌گشاید بلکه نمای جدیدی از سوره مائده ارائه می‌کند که ارتباط بین آیات با مسئله ولایت روشن‌تر خواهد شد. در این سوره خداوند بر مسئله ولایت به عنوان مهمترین نعمت برای جامعه انسانی تأکید کرده است، که سایر نعمات مادی و معنوی در پرتو آن قابلیت بهره‌برداری پیدا می‌کنند. خداوند در سوره مائده، ویژگیهای حاکم شایسته و وظایف مردم در برابر او را بیان می‌کند. تطبیق این ویژگی‌ها با گزاره‌های تاریخی به جا مانده از سده نخست هجری، خود مبین حقانیت ولایت امیرالمؤمنین(ع) است؛ هرچند نامی از آن حضرت در این سوره ذکر نشده است.
این محتوا فقط برای اعضا قابل مشاهده است.
برای دسترسی به این محتوا، وارد سایت شده و اشتراک کتابخانه را تهیه کنید. (مشاهده راهنما)
