شمول‌گرایی تعلیقی در نجات: بررسی جایگاه اعتقاد به امامت در رستگاری
در آموزه‌های کتاب و سنت، نجات و رستگاری اخروی به ایمنی از آتش دوزخ و ورود به بهشت تعریف می‌شود. انحصارگرایان، نجات از دوزخ و ورود به بهشت را تنها نصیب پیروان مذهب حق می‌دانند اما ائمه طاهرین (ع) دامنه رحمت الهی را وسیع‌تر معرفی می‌کنند و در باب نجات و گستره آن، به دو موضوع مهم در کنار هم توجه می‌دهند: نخست، ارزش انحصاری دینِ حق و نتیجه دینداری بر پایه آن که «نجات تضمینی» است؛ دوم، وسعت رحمت و مغفرت خداوند که به شکلی غیرحتمی و تعلیقی به نجات آنان که در اعتقاد یا عملشان خللی وجود دارد و خدا را چنانکه او می‌پسندد، نمی‌پرستند و در عین حال با او و اولیای او سر ستیز ندارند، منجر می‌شود. بدین ترتیب، امامان شیعه به تبع کتاب خدا و سنت نبوی، هر دو باب نجات یعنی «نجات تضمینی» و «نجات تعلیقی» را در آخرت گشوده می‌دانند و ایده انحصار نجات در مؤمنان درستکار و پیروان راستین خود را نفی می‌کنند. در این مقاله مسئله شمول تعلیقی نجات برای کثیری از بندگان خداوند از منظر آیات و روایات بررسی شده و نشان داده می‌شود که «منحصربودن راه حق در پیروی از امامان الهی» با «وسعت رحمت الهی و شمول آن برای غیرشیعیان» تعارضی ندارد و مطابق مکتب اهل بیت(ع)، هر دو موضوع از صحت و استواری کامل برخوردارند.
این محتوا فقط برای اعضا قابل مشاهده است.
برای دسترسی به این محتوا، وارد سایت شده و اشتراک کتابخانه را تهیه کنید. (مشاهده راهنما)
