مومنان در طول تاریخ شاهد بلایای فراگیر فراوانی بوده اند و آنها را با حفظ ایمان از سر گذارنده اند. تجربه کنونی(همه گیری ویروس کرونا)، با اینکه میزان فلاکت باری آن تا کنون بسیار کمتر از همه گیریهای گذشته است، از جهاتی برای جامعه ایمانی تازگی دارد.&l
بارها به زبانهای مختلف شنیده‌ایم که حوادث ناگوار صدر اسلام، حوادثی تاریخی هستند که باید همانند دیگر امور تاریخی بررسی کرد و پس از فحص و بحث علمی و بیان واقعیات تاریخی از آنها گذشت و به مسائل جاری جهان اسلام پرداخت.
برخی از مخالفان تشیع به ویژه با توجه به بسته شدن حرمها این اشکال را مطرح کرده‌اند که «اگر حرمها به قول شما شیعیان دوای دردها و شفاخانه‌اند چرا در این روزهای کرونا زده مثل گذشته به حرمها نمی‌روید تا شفا بگیرید و دردتان دوا شود؟
حرمها نماد و نمود هویت دینی و تاریخی کل شیعیان‌اند و نه فقط جریان یا جریانات خاصی در میان ایشان. حافظه تاریخی شیعه مملو است از حکایات کسانی که حتی در مواقع خطر خود را به مشاهد اهل البیت و به ویژه امام حسین علیه السلام رسانده‌اند یا در ای
اشکالِ مشکل سازِ روشنفکران ایرانی، که مختص ایشان هم نبود، آن بود که نه از جایگاه زیسته و موقعیت واقعی ایران در منطقه و جهان، بلکه از پایگاه امت گرایی که از جمال افغانی و اقبال لاهوری به ارث برده بودند به جامعه ایران نگریستند...
اهل البیت علیهم از طرفی از دعوت لسانی به تشیع، (هذا الامر) یعنی امامت منصوصه امامان، بازداشته اند و از طرف دیگر دستور فرموده اند که " با غیر زبان خود مردمان را دعوت کنید"...